Dit is een bijzonder project van pianist Ignasi Terraza (Barcelona, 1962),een begenadigt pianist en componist, hij heeft zijn klassieke opleiding verrijkt met de vrijheid en uitdagende liefde die hij heeft voor de jazz en vooral voor de swing. Hij heeft een indrukwekkende discografie met 24 albums als leider en 32 als begeleider en nog 8 andere samenwerkingen. Op “Intimate Conversations” is hij te horen in muzikale conversaties met sommige van zijn oude vrienden en medewerkers - Andrea Motis (zang, trompet, sopraansax en pandeiro), Scott Hamilton op tenorsax en Antonio Serrano op harmonica. Alles is opgenomen in drie verschillende sessies, telkens in duo vorm. Het resultaat is een verrassend goed album mede door de wisselende muzikale duo’s en het vermogen van Terraza om elk muzikaal gesprek niet alleen tot een goed einde te brengen maar ook te initiëren.

Scott Hamilton (Providence,1954) is een Amerikaanse jazz saxofonist die geïnteresseerd raakte in de jazz door de enorme jazzverzameling van zijn vader. Ik herinner mij nog zijn verschijning aan het jazzfront, ik was van aanvang aan geraakt door zijn geluid dat deed denken aan de tenorhelden van weleer, Coleman Hawkins, Ben Webster etc. Maar het blijft natuurlijk vreemd dat een relatief jonge jazzsaxofonist zich nooit bezig hield met hedendaagse jazzstromingen maar zich alleen bewoog in de mainstream jazz, mede daarom ben ik hem uit het oog verloren. Overigens hier niet echt terzake, maar ik had hetzelfde met Wynton Marsalis, die begon ooit hoopgevend en werd uitgeroepen tot de beste jazztrompettist. Maar inmiddels is hij teruggekeerd naar de jazz van weleer en is hij vrijwel irrelevant voor de hedendaagse jazz. Jazz hoort constant in ontwikkeling te zijn en veelal te drijven op improvisatie, anders verdwijnt het in een dode poel gelijk aan de eeuwig durende herhalingen van de Mattheus Passion rituelen. Overigens is Scott Hamilton hier goed te pruimen met zijn sonore tenorspel en de klassiekers passen hem als maatkleding.

Harmonicaspeler Antonio Serrano was mij tot dit album niet bekend en zijn chromatisch harmonicaspel bevalt me enorm, iedere bespeler van dit instrument wordt natuurlijk op de meetlat gelegd met Toots, waar ik ooit niets van moest hebben als verwoed aanhanger van de Marine Band oftewel de bluesharp, maar met de jaren, breder en wijzer etc. Inmiddels ben ik al een flink aantal bespelers van de chromatische harp tegengekomen die zeker kunnen wedijveren met Toots, ik ga ze niet opnoemen , maar deze Serrano hoort daar absoluut bij, hij excelleert in vlinderachtige vibrato’s en heeft ook een steviger bite dan Toots die als je al zijn werk terug hoort te vaak koos voor de “middle of the road” variant. Andrea Motis is ook een verrassing, afgezien van het feit dat ze in mijn kritische oren wat betreft jazz zangeressen met vlag en wimpel is geslaagd, speelt ze ook haar partij meer dan goed op trompet en sopraansax, een revelatie.

Veertien nummers staan er op deze schijf, zes met het duo Terraza – Motis, vier met Terraza – Hamilton en vier met Terraza – Serrano. Met Scott speelt Terraza een aantal klassiekers uit het American Songbook, “Pick yourself up”(Jerome Kern), ”You call it madness”(uit 1931 van Ross,Conrad, Gladys en Paul), “People”(Merill) en het door Terraza geschreven “Temps de Canvis”, Met Antonio Serrano gaat het om “Confirmation” (Charlie Parker), “Bye Bye Blackbird” (Henderson), “An emotional dance” van Terraza en “Alfonsina y el mar” (Ramirez, Luna). In alle combinaties is er het ijzersterke pianospel van Ignasi dat zorgt voor een solide muzikale bodem waarop naar hartenlust geïmproviseerd kan worden. Andrea Motis klinkt als een Franse chansonnière in “Que reste-t-il de nos Amours” van Charles Trenet en ook in het breekbare “O Meu Amor” van Francisco Buarque klinkt ze in het Spaans heel overtuigend. In het swingende “Shiny Stockings” van Frank Foster met tekst van Jon Hendricks tapt ze weer uit een heel ander vaatje en speelt ze een fraaie solo op trompet. In “Christina” van Ignasi, opgedragen aan zijn dochter is ze te horen in het Catalaans en soleert ze op sopraansaxofoon, allemaal heel gevoelvol. Ook “Luiza” van Antonio Carlos Jobim geeft ze een doorvoelde versie en in “My Crazy Rhythm”, Ignasi’s eerbetoon aan de Lindy Hop, een populaire dans in de jaren ’30, swingt ze mee op de stride piano klanken van Terraza. Het is heel goed te horen dat Ignasi en Andrea al meer dan 10 jaar samenwerken. Een heerlijk album met veel afwisseling en de uitspraak van Oscar Peterson “I play what I feel” geldt zeker ook voor Ignasi Terraza die duidelijk beïnvloed is door Peterson.

Jan van Leersum.